Әбу Ханифаның бір көршісі бар болатын. Ол адам кешке үйінде ішімдік ішіп, дабырлап сөйлеп, айғайлап ән айтып, көршілерінің мазасын алатын. Бірде даусы шықпай қалған кезде Әбу Ханифа:
«Көршімнің даусы неге шықпай қалды, қайда жүр өзі?» деп алаңдаушылық білдіреді.
Жақындарынан оған жала жабылып, әкімнің оны түрмеге қаматқанын естігенде, Әбу Ханифа одан хабарсыздығына қатты қапаланады. Көршісіне көңіл бөлмегені үшін өзін іштей айыптайды. Ертесі таң намазын оқи сала жолға шығып, салып-ұрып әкімге барады. Әкім үлкен құрмет көрсетіп, не жұмыспен келгенін сұрайды.
Әбу Ханифа:
«Көршім қателікпен түрмеге қамалыпты. Осы жағдайдың түзетілуін, көршімді түрмеден шығаруды қалаймын»,-дейді.
Жағдайды қысқа уақытта қолға алған әкім ол адамның кінәсіздігін анықтап, дереу оны түрмеден шығарады. Түрменің алдында күтіп тұрған Әбу Ханифа көршісін атына мінгестіріп, үйіне қарай аяңдап келе жатып:
«Қадірлі көршім, айып етпе, жағдайды кеш естігендіктен көршілік міндетімді де кеш атқардым»,-дейді.
Сонда көршісі: «Мені қатты ұялттыңыз, Алланың атымен уәде беремін, енді ішімдік ішіп, сіздерді мазаламаймын»,-деген екен.

ОҚО Орталық мешіт